wie ben ik
In de schaduw van de bomen
Dit mooie en inspirerende schilderij van de in Heerlen geboren kunstenares Mariëlle Soons hing al jaren bij ons in huis. Het heet: In de schaduw van de bomen. Toen ik mijn praktijk aan huis in Lamswaarde begon is het schilderij met me mee verhuisd. Waar het een onlosmakelijk deel van de ruimte is geworden.
Toen ik een afbeelding zocht voor deze website die niet alleen sprekend is, maar ook iets verheldert over mij en mijn werk lag de keuze zó voor de hand dat ik het eerst over het hoofd zag.
Ik ben erg blij met dit schilderij en het siert nu ook de website.
Het is in 2001 geschilderd. Olieverf op doek en is 120 x 180 cm groot. Mariëlle Soons is verbonden aan Galerie Annette De Keyser in Antwerpen.
Yurt in Klein Zundert. 11 maart 2022
Noord Brabant, via www.natuurhuisje.nl.
Een grote yurt voor 5 personen een kennismaking dit keer voor mij alleen, en voor één nacht. Maar ik kom terug!
Heerlijk geslapen, in mijn slaapzak terwijl het zachtjes regent op de yurt. Zelf meebrengen: matras en slaapzak. Des te beter want onder mijn eigen lakens slaap ik het best. In het midden een kleine houtkachel. Aangemaakt door gastvrouw en nicht Ankica. De stilte, het knetterende vuur, en de kaarsen in de ronde binnenruimte van de yurt nodigen uit om te mijmeren, om de dingen die geweest zijn te laten passeren. Tot een prettige vermoeidheid me er aan herinnert dat er morgen weer een nieuwe dag is. En ik tevreden tussen de lakens kruip.
..................................................................................................................................
Wie ben ik? 2020
Tsja ik ben eigenlijk altijd bezig. Nooit klaar, supergevoelig, avontuurlijk, nieuwsgierig, en leergierig. Ik vond het als kind al heerlijk om te leren, te spelen, en te observeren. Een buitenstaander? Dat zeker. Bij ons thuis gingen dingen anders dan bij mijn vriendinnetjes en bij mijn vriendjes. En ik was anders, dacht ik. Het leven was steeds een avontuur, altijd op zoek naar, ja naar wat eigenlijk? Ik heb verschillende studies afgerond, banen en eigen bedrijven gehad. Vooral altijd een sterke behoefte gevoeld om onafhankelijk te zijn. Al jong moeder geworden. Tenslotte van vier prachtige kinderen. Inmiddels ben ik grootmoeder van drie al even mooie jongens.Naast de kinderen en het huishouden studeerde ik in de avonduren voor docent Nederlands, archivaris, intuïtion practitioner, spiritueel- of natuur coach, sjamaan, masseur, reikimaster.
Als kind zocht ik al met lichtheid en humor, én in alle ernst, naar verbinding. Ik leer nog steeds en nu ik weet wat ik te bieden heb, voelt het als eindelijk op mijn bestemming zijn. Door mijn vaardigheden en talenten door te geven aan anderen. Ik heb een praktijkruimte in Lamswaarde (vlakbij Hulst) en werk regelmatig in Middelburg, waar je ook met me kunt afspreken.
……………………………………………………………………………………………………In de zomer van 2020 werd ik uitgenodigd door een vriendin, de Sjamane Simone van de Heuvel, om mee naar Frankrijk te reizen. Zij organiseert er elk jaar een Vision Quest. Ik mocht meedoen.
Simone zorgde samen met Ad Bogaarts en zijn vrouw Willemien van Lith dat wij, een kleine groep, goed voorbereid voor vier dagen en nachten alleen in een groot kastanjebos konden zijn.
Met mijn zeil, matje, slaapzak, pen en papier, kreeg ik een mooie plek bij een boom aangewezen. Aan de rand van het bos, tegen een verlaten appelboomgaard aan. Met voor elke dag en nacht een opdracht. Liters water werden dagelijks aangedragen. Geen eten.
Eigenlijk voelde het goed tussen die oude bomen. Ik voelde me niet alleen. Dat was ik ook niet. Een groot hert kwam regelmatig langs, en als het donker werd scharrelde er een everzwijn rond mijn geïmproviseerde tent. Verder was er een uil in de buurt, die zo nu en dan heel zachtjes opvloog. Andere, kleinere diersoorten lieten zich soms zien of alleen van zich horen. Er was alle tijd, stilte en rust. Fantastisch. Wanneer ben je zo lang alleen? En kun je ongestoord zijn, zitten, rondkijken, schrijven, liggen?
Tijdens deze vier dagen waren we vooraf uitgenodigd om in het diepst van onszelf te kijken. Wat wilde ik nog? Wat wilde ik niet meer? Ik had al zoveel gedaan. Terugkijkend was het vooral een mooie gelegenheid om dingen aan te zien. Om te kunnen voelen wat werkelijk belangrijk is. Maar ook om afscheid te nemen van dingen.
Ik ben me bewust dat alles energie ís. Ik kan het (aan)voelen, lezen, zien en soms zelfs ruiken. Ik leerde ermee omgaan. Nu is het een trouwe vriend, waarmee het goed samenwerken is.
Dat werd me nog eens duidelijk in dat Kastanjebos. Er ging als het ware een knop om die nooit meer uit hoeft. Met hart en ziel heb ik daar besloten, ruimte gemaakt, de kiem gelegd voor wat nu, vandaag de dag mijn werk is, ik gaf mezelf daar de naam De Reizende Reader.